روش استخاره امام حسین (ع) آنلاین چیست؟
استخاره در فرهنگ اسلامی، یکی از شیوه های توکل و طلب هدایت الهی در مواجهه با تصمیمات دشوار است. ریشه واژه «استخاره» از «خیر» به معنای طلب خیر گرفتن از خداوند می آید. مسلمانان در شرایطی که عقل و مشورت کافی به نتیجه نهایی نمی رسد، با توکل بر خدا و از طریق دعا، تسبیح یا قرآن، از پروردگار برای انتخاب راه بهتر یاری می طلبند. در روایات اهل بیت (علیهم السلام)، استخاره به عنوان ابزاری معنوی برای آرامش قلب و رفع تردید مطرح شده است. یکی از شیوه های معتبر و الهام بخش در این زمینه، استخاره امام حسین علیه السلام پیش از حرکت به سوی کوفه است که در منابع تاریخی و روایی نقل شده و بازتابی از اوج توکل، بصیرت و تسلیم در برابر اراده الهی است. در این مقاله، به روش استخاره امام حسین (ع) پرداخته می شود که نه تنها الگویی در هدایت دینی، بلکه نمونه ای عینی از ولایت پذیری و اعتماد مطلق به مشیت خداوندی است.
روش استخاره امام حسین علیه‌السلام در واقعه کربلا
در سال ۶۰ هجری قمری، امام حسین علیه السلام برای انجام انجام مناسک حج عازم مکه شدند. اما پس از آگاهی از توطئه ی یزید برای جان ایشان، با درایت و تدبیر، حج را به عمره مفرده بدل کردند و از احرام خارج شدند. سپس تصمیم گرفتند همراه با اهل بیت و یاران خود، به سوی کوفه رهسپار شوند تا ضمن پاسخ گویی به دعوت مردم آن دیار، از تهدیدهای احتمالی نیز پیشگیری نمایند.
با شنیدن این تصمیم، برخی از اصحاب مانند عبدالله بن عباس به شدت با این سفر مخالفت کردند. امام حسین (ع) در پاسخ به نگرانی ها، اشاره فرمودند که تصمیم شان با توصیه پیامبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین علی (ع) تایید شده است. با این حال، برای رفع ابهام و تایید نهایی مسیر، امام دست به استخاره با قرآن زدند.
طبق روایت منابعی مانند کتاب «نفایس الاخبار»، امام قرآن را گشودند و نخستین آیه ای که در برابر چشمشان قرار گرفت، آیه ۱۸۵ سوره آل عمران بود:
(كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ یوْمَ الْقِیامَةِ فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ وَمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ - هر کسی مرگ را می‌چشد؛ و شما پاداش خود را بطور کامل در روز قیامت خواهید گرفت؛ آنها که از آتش (دوزخ) دور شده، و به بهشت وارد شوند نجات یافته و رستگار شده‌اند و زندگی دنیا، چیزی جز سرمایه فریب نیست)
مفهوم این آیه، یادآور فناپذیری زندگی دنیوی، قطعیت مرگ، و وعده پاداش الهی در قیامت است. امام حسین علیه‌السلام پس از مشاهده این آیه فرمودند:
(إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ - ما از آن خدائیم؛ و به سوی او بازمی‌گردیم)
و به ابن عباس گفتند که دیگر اصراری نکند؛ چرا که مسیر، مسیری است الهی و تقدیر خداوند قابل تغییر نیست. سپس آماده خروج از مکه شدند.
در این واقعه، روش استخاره امام بسیار ساده، ولی عمیق بود: ایشان قرآن را گشودند، بدون قرائت مستمر یا جستجوی آیه ای خاص، به اولین آیه ای که دیدند توجه کردند. محتوای آیه برایشان راهگشا بود و آن را نشانه ای از جانب خداوند تلقی کردند.
در واقع این نوع استخاره، نمونه ای اصیل از «استخاره با قرآن» است که با نیت خالص و قلبی متوکل صورت گرفت و نشان از تسلیم محض در برابر مشیت الهی دارد.
نتیجه‌گیری
روش استخاره امام حسین علیه السلام نشان دهنده بالاترین سطح از توکل، یقین و تسلیم در برابر خداوند است. در حالی که برخی افراد استخاره را صرفاً ابزاری برای خروج از تردید می دانند، امام حسین (ع) از آن به عنوان سندی برای اطمینان قلبی و پیروی از راه الهی استفاده کردند. این شیوه نه تنها جنبه تشریفاتی نداشت، بلکه نقطه اتکایی برای پذیرش سرنوشت و وفاداری به راه حق بود. امروزه نیز، در لحظات تصمیم گیری دشوار، پیروی از چنین الگویی می تواند راه گشای انسان در مسیر بندگی، بصیرت و آرامش قلبی باشد. استخاره امام حسین (ع) نمونه ای بی نظیر از اتصال مستقیم به هدایت الهی در بزنگاه های تاریخی است که همچنان برای مومنان الهام بخش باقی مانده است.